مفردات در مواعظ سعدی شیرازی

1 گفتم که برآید آبی از چاه امید افسوس که دلو نیز در چاه افتاد

1 دانی چه گفته‌اند بنی عوف در عرب نسل بریده به که موالید بی‌ادب

1 از مایهٔ بیسود نیاساید مرد مار از دم خویش چند بتواند خورد

1 هر که با من بدست و با تو نکو دل منه بر وفای صحبت او

1 خدا را در فراخی خوان و در عیش و تن آسانی نه چون کارت به جان آید خدا از جان و دل خوانی

1 با هر کسی به مذهب وی باید اتفاق شرطست یا موافقت جمع یا فراق

1 گوینده را چه غم که نصیحت قبول نیست گر نامه رد کنند گناه رسول نیست

1 ناامید از در رحمت به کجا شاید رفت یارب از هر چه خطا رفت هزار استغفار

1 هر که آمد بر خدای قبول نکند هیچش از خدا مشغول

1 مردی نه به قوتست و شمشیرزنی آنست که جوری که توانی نکنی