مثنویات در مواعظ سعدی شیرازی

1 آنکه هفت اقلیم عالم را نهاد هر کسی را هر چه لایق بود داد

2 گر توانا بینی ار کوتاه دست هر که را بینی چنان باید که هست

3 این که مسکینست اگر قادر شود بس خیانتها کزو صادر شود

4 گربهٔ محروم اگر پر داشتی تخم گنجشک از زمین برداشتی

1 به یک سال در جادویی ارمنی میان دو شخص افکند دشمنی

2 سخن چین بدبخت در یکنفس خلاف افکند در میان دو کس

1 الا گر بختمند و هوشیاری به قول هوشمندان گوش داری

2 شنیدم کاسب سلطانی خطا کرد بپیوست از زمین بر آسمان گرد

3 شه مسکین از اسب افتاد مدهوش چو پیلش سر نمی‌گردید در دوش

4 خردمندان نظر بسیار کردند ز درمانش به عجز اقرار کردند

1 بکوش امروز تا گندم بپاشی که فردا بر جوی قادر نباشی

2 تو خود بفرست برگ رفتن از پیش که خویشان را نباشد جز غم خویش

1 ای خداوندان طاق و طمطراق صحبت دنیا نمی‌ارزد فراق

2 اندک اندک خان و مان آراستن پس به یک بار از سرش برخاستن

1 هر که آمد بر خدای قبول نکند هیچش از خدا مشغول

2 یونس اندر دهان ماهی شد همچنان مونس الهی شد

1 به حال نیک و بد راضی شو ای مرد که نتوان طالع بد را نکو کرد

2 چو سگ را بخت تاریکست و شبرنگ هم از خردی زنندش کودکان سنگ