باب نهم در توبه و راه صواب در بوستان سعدی شیرازی

1 زلیخا چو گشت از می عشق مست به دامان یوسف در آویخت دست

2 چنان دیو شهوت رضا داده بود که چون گرگ در یوسف افتاده بود

3 بتی داشت بانوی مصر از رخام بر او معتکف بامدادان و شام

4 در آن لحظه رویش بپوشید و سر مبادا که زشت آیدش در نظر

1 یکی غله مرداد مه توده کرد ز تیمار دی خاطر آسوده کرد

2 شبی مست شد و آتشی برفروخت نگون بخت کالیوه، خرمن بسوخت

3 دگر روز در خوشه چینی نشست که یک جو ز خرمن نماندش به دست

4 چو سرگشته دیدند درویش را یکی گفت پروردهٔ خویش را

1 پلیدی کند گربه بر جای پاک چو زشتش نماید بپوشد به خاک

2 تو آزادی از ناپسندیده‌ها نترسی که بر وی فتد دیده‌ها

3 براندیش از آن بندهٔ پر گناه که از خواجه مخفی شود چند گاه

4 اگر بر نگردد به صدق و نیاز به زنجیر و بندش بیارند باز

1 به صنعا درم طفلی اندر گذشت چه گویم کز آنم چه بر سر گذشت

2 قضا نقش یوسف جمالی نکرد که ماهی گورش چو یونس نخورد

3 در این باغ سروی نیامد بلند که باد اجل بیخش از بن نکند

4 نهالی به سی سال گردد درخت ز بیخش بر آرد یکی باد سخت

1 یکی متفق بود بر منکری گذر کرد بر وی نکو محضری

2 نشست از خجالت عرق کرده روی که آیا! خجل گشتم از شیخ کوی!

3 شنید این سخن پیر روشن روان بر او بر بشورید و گفت ای جوان

4 نیاید همی شرمت از خویشتن که حق حاضر و شرم داری ز من؟