باب نهم در توبه و راه صواب در بوستان سعدی شیرازی

1 زلیخا چو گشت از می عشق مست به دامان یوسف در آویخت دست

2 چنان دیو شهوت رضا داده بود که چون گرگ در یوسف افتاده بود

3 بتی داشت بانوی مصر از رخام بر او معتکف بامدادان و شام

4 در آن لحظه رویش بپوشید و سر مبادا که زشت آیدش در نظر

1 پلیدی کند گربه بر جای پاک چو زشتش نماید بپوشد به خاک

2 تو آزادی از ناپسندیده‌ها نترسی که بر وی فتد دیده‌ها

3 براندیش از آن بندهٔ پر گناه که از خواجه مخفی شود چند گاه

4 اگر بر نگردد به صدق و نیاز به زنجیر و بندش بیارند باز

1 غریب آمدم در سواد حبش دل از دهر فارغ سر از عیش خوش

2 به ره بر یکی دکه دیدم بلند تنی چند مسکین بر او پای بند

3 بسیج سفر کردم اندر نفس بیابان گرفتم چو مرغ از قفس

4 یکی گفت کاین بندیان شبروند نصیحت نگیرند و حق نشنوند

1 یکی را به چوگان مه دامغان بزد تا چو طبلش بر آمد فغان

2 شب از بی قراری نیارست خفت بر او پارسایی گذر کرد و گفت

3 به شب گر ببردی بر شحنه، سوز گناه آبرویش نبردی به روز

4 کسی روز محشر نگردد خجل که شبها به درگه برد سوز دل

1 به صنعا درم طفلی اندر گذشت چه گویم کز آنم چه بر سر گذشت

2 قضا نقش یوسف جمالی نکرد که ماهی گورش چو یونس نخورد

3 در این باغ سروی نیامد بلند که باد اجل بیخش از بن نکند

4 نهالی به سی سال گردد درخت ز بیخش بر آرد یکی باد سخت