باب نهم در توبه و راه صواب در بوستان سعدی شیرازی

1 شبی خفته بودم به عزم سفر پی کاروانی گرفتم سحر

2 که آمد یکی سهمگین باد و گرد که بر چشم مردم جهان تیره کرد

3 به ره در یکی دختر خانه بود به معجر غبار از پدر می‌زدود

4 پدر گفتش ای نازنین چهر من که داری دل آشفتهٔ مهر من

1 خبر داری ای استخوانی قفس که جان تو مرغی است نامش نفس؟

2 چو مرغ از قفس رفت و بگسست قید دگر ره نگردد به سعی تو صید

3 نگه دار فرصت که عالم دمی است دمی پیش دانا به از عالمی است

4 سکندر که بر عالمی حکم داشت در آن دم که بگذشت و عالم گذاشت

1 ز عهد پدر یادم آید همی که باران رحمت بر او هر دمی

2 که در طفلیم لوح و دفتر خرید ز بهرم یکی خاتم زر خرید

3 به در کرد ناگه یکی مشتری به خرمایی از دستم انگشتری

4 چو نشناسد انگشتری طفل خرد به شیرینی از وی توانند برد

1 یکی برد با پادشاهی ستیز به دشمن سپردش که خونش بریز

2 گرفتار در دست آن کینه توز همی گفت هر دم به زاری و سوز

3 اگر دوست بر خود نیازردمی کی از دست دشمن جفا بردمی؟

4 بتا جور دشمن بدردش پوست رفیقی که بر خود بیازرد دوست

1 یکی مال مردم به تلبیس خورد چو برخاست لعنت بر ابلیس کرد

2 چنین گفتش ابلیس اندر رهی که هرگز ندیدم چنین ابلهی

3 تو را با من است ای فلان، آشتی به جنگم چرا گردن افراشتی؟

4 دریغ است فرمودهٔ دیو زشت که دست ملک بر تو خواهد نبشت

1 همی یادم آید ز عهد صغر که عیدی برون آمدم با پدر

2 به بازیچه مشغول مردم شدم در آشوب خلق از پدر گم شدم

3 برآوردم از هول و دهشت خروش پدر ناگهانم بمالید گوش

4 که ای شوخ چشم آخرت چند بار بگفتم که دستم ز دامن مدار

1 یکی غله مرداد مه توده کرد ز تیمار دی خاطر آسوده کرد

2 شبی مست شد و آتشی برفروخت نگون بخت کالیوه، خرمن بسوخت

3 دگر روز در خوشه چینی نشست که یک جو ز خرمن نماندش به دست

4 چو سرگشته دیدند درویش را یکی گفت پروردهٔ خویش را

1 یکی متفق بود بر منکری گذر کرد بر وی نکو محضری

2 نشست از خجالت عرق کرده روی که آیا! خجل گشتم از شیخ کوی!

3 شنید این سخن پیر روشن روان بر او بر بشورید و گفت ای جوان

4 نیاید همی شرمت از خویشتن که حق حاضر و شرم داری ز من؟