باب هشتم در شکر بر عافیت در بوستان سعدی شیرازی

1 یکی کرد بر پارسایی گذر به صورت جهود آمدش در نظر

2 قفایی فرو کوفت بر گردنش ببخشید درویش پیراهنش

3 خجل گفت کانچ از من آمد خطاست ببخشای بر من، چه جای عطاست؟

4 به شکرانه گفتا به سر بیستم که آنم که پنداشتی نیستم

1 ز ره باز پس مانده‌ای می‌گریست که مسکین تر از من در این دشت کیست؟

2 جهاندیده‌ای گفتش ای هوشیار اگر مردی این یک سخن گوش دار

3 برو شکر کن چون به خر بر نه‌ای که آخر بنی آدمی، خر نه‌ای

1 فقیهی بر افتاده مستی گذشت به مستوری خویش مغرور گشت

2 ز نخوت بر او التفاتی نکرد جوان سر برآورد کای پیرمرد

3 برو شکر کن چون به نعمت دری که محرومی آید ز مستکبری

4 یکی را که در بند بینی مخند مبادا که ناگه درافتی به بند

1 سرشته‌ست باری شفا در عسل نه چندان که زور آورد با اجل

2 عسل خوش کند زندگان را مزاج ولی درد مردن ندارد علاج

3 رمق مانده‌ای را که جان از بدن برآمد، چه سود انگبین در دهن؟

4 یکی گرز پولاد بر مغز خورد کسی گفت صندل بمالش به درد

1 نخست او ارادت به دل در نهاد پس این بنده بر آستان سر نهاد

2 گر از حق نه توفیق خیری رسد کی از بنده چیزی به غیری رسد؟

3 زبان را چه بینی که اقرار داد ببین تا زبان را که گفتار داد

4 در معرفت دیدهٔ آدمی است که بگشوده بر آسمان و زمی است

1 بتی دیدم از عاج در سومنات مرصع چو در جاهلیت منات

2 چنان صورتش بسته تمثالگر که صورت نبندد از آن خوبتر

3 ز هر ناحیت کاروانها روان به دیدار آن صورت بی روان

4 طمع کرده رایان چین و چگل چو سعدی وفا ز آن بت سخت دل