باب هفتم در عالم تربیت در بوستان سعدی شیرازی

1 یکی گفت با صوفیی در صفا ندانی فلانت چه گفت از قفا

2 بگفتا خموش، ای برادر، بخفت ندانسته بهتر که دشمن چه گفت

3 کسانی که پیغام دشمن برند ز دشمن همانا که دشمن ترند

4 کسی قول دشمن نیارد به دوست جز آن کس که در دشمنی یار اوست

1 فریدون وزیری پسندیده داشت که روشن دل و دوربین دیده داشت

2 رضای حق اول نگه داشتی دگر پاس فرمان شه داشتی

3 نهد عامل سفله بر خلق رنج که تدبیر ملک است و توفیر گنج

4 اگر جانب حق نداری نگاه گزندت رساند هم از پادشاه

1 زن خوب فرمانبر پارسا کند مرد درویش را پادشا

2 برو پنج نوبت بزن بر درت چو یاری موافق بود در برت

3 همه روز اگر غم خوری غم مدار چو شب غمگسارت بود در کنار

4 کرا خانه آباد و همخوابه دوست خدا را به رحمت نظر سوی اوست

1 جوانی ز ناسازگاری جفت بر پیرمردی بنالید و گفت

2 گران باری از دست این خصم چیر چنان می‌برم کآسیا سنگ زیر

3 به سختی بنه گفتش، ای خواجه، دل کس از صبر کردن نگردد خجل

4 به شب سنگ بالایی ای خانه سوز چرا سنگ زیرین نباشی به روز؟

1 پسر چون ز ده بر گذشتش سنین ز نامحرمان گو فراتر نشین

2 بر پنبه آتش نشاید فروخت که تا چشم بر هم زنی خانه سوخت

3 چو خواهی که نامت بماند به جای پسر را خردمندی آموز و رای

4 که گر عقل و طبعش نباشد بسی بمیری و از تو نماند کسی

1 شبی دعوتی بود در کوی من ز هر جنس مردم در او انجمن

2 چو آواز مطرب در آمد ز کوی به گردون شد از عاشقان های و هوی

3 پریچهره‌ای بود محبوب من بدو گفتم ای لعبت خوب من

4 چرا با رفیقان نیایی به جمع که روشن کنی بزم ما را چو شمع؟

1 خرابت کند شاهد خانه کن برو خانه آباد گردان به زن

2 نشاید هوس باختن با گلی که هر بامدادش بود بلبلی

3 چو خود را به هر مجلسی شمع کرد تو دیگر چو پروانه گردش مگرد

4 زن خوب خوش خوی آراسته چه ماند به نادان نو خاسته؟

1 در این شهر باری به سمعم رسید که بازارگانی غلامی خرید

2 شبانگه مگر دست بردش به سیب که سیمین زنخ بود و خاطر فریب

3 پریچهره هرچ اوفتادش به دست یکی در سر و مغز خواجه شکست

4 نه هر جا که بینی خطی دل فریب توانی طمع کردنش در کتیب

1 یکی صورتی دید صاحب جمال بگردیدش از شورش عشق حال

2 بر انداخت بیچاره چندان عرق که شبنم بر اردیبهشتی ورق

3 گذر کرد بقراط بر وی سوار بپرسید کاین را چه افتاده کار؟

4 کسی گفتش این عابدی پارساست که هرگز خطایی ز دستش نخاست