باب ششم در قناعت در بوستان سعدی شیرازی

1 یکی را تب آمد ز صاحبدلان کسی گفت شکر بخواه از فلان

2 بگفت ای پسر تلخی مردنم به از جور روی ترش بردنم

3 شکر عاقل از دست آن کس نخورد که روی از تکبر بر او سرکه کرد

4 مرو از پی هر چه دل خواهدت که تمکین تن نور جان کاهدت

1 چه آوردم از بصره دانی عجب حدیثی که شیرین تر است از رطب

2 تنی چند در خرقه راستان گذشتیم بر طرف خرماستان

3 یکی در میان معده انبار بود ز پر خواری خویش بس خوار بود

4 میان بست مسکین و شد بر درخت وز آنجا به گردن در افتاد سخت

1 یکی پر طمع پیش خوارزمشاه شنیدم که شد بامدادی پگاه

2 چو دیدش به خدمت دوتا گشت و راست دگر روی بر خاک مالید و خاست

3 پسر گفتش ای بابک نامجوی یکی مشکلت می‌بپرسم بگوی

4 نگفتی که قبله‌ست سوی حجاز چرا کردی امروز از این سو نماز؟

1 خدا را ندانست و طاعت نکرد که بر بخت و روزی قناعت نکرد

2 قناعت توانگر کند مرد را خبر کن حریص جهانگرد را

3 سکونی به دست آور ای بی ثبات که بر سنگ گردان نروید نبات

4 مپرور تن ار مرد رای و هشی که او را چو می‌پروری می‌کشی

1 مرا حاجیی شانهٔ عاج داد که رحمت بر اخلاق حجاج باد

2 شنیدم که باری سگم خوانده بود که از من به نوعی دلش مانده بود

3 بینداختم شانه کاین استخوان نمی‌بایدم دیگرم سگ مخوان

4 مپندار چون سرکهٔ خود خورم که جور خداوند حلوا برم

1 یکی گربه در خانهٔ زال بود که برگشته ایام و بد حال بود

2 دوان شد به مهمان سرای امیر غلامان سلطان زدندش به تیر

3 چکان خونش از استخوان، می‌دوید همی گفت و از هول جان می‌دوید

4 اگر جستم از دست این تیر زن من و موش و ویرانهٔ پیرزن

1 یکی نان خورش جز پیازی نداشت چو دیگر کسان برگ و سازی نداشت

2 کسی گفتش ای سغبهٔ خاکسار برو طبخی از خوان یغما بیار

3 بخواه و مدار ای پسر شرم و باک که مقطوع روزی بود شرمناک

4 قبا بست و چابک نوردید دست قبایش دریدند و دستش شکست

1 یکی سلطنت ران صاحب شکوه فرو خواست رفت آفتابش به کوه

2 به شیخی در آن بقعه کشور گذاشت که در دوره قائم مقامی نداشت

3 چو خلوت نشین کوس دولت شنید دگر ذوق در کنج خلوت ندید

4 چپ و راست لشکر کشیدن گرفت دل پردلان زو رمیدن گرفت

1 شنیدم که صاحبدلی نیکمرد یکی خانه بر قامت خویش کرد

2 کسی گفت می‌دانمت دسترس کز این خانه بهتر کنی، گفت بس

3 چه می‌خواهم از طارم افراشتن؟ همینم بس از بهر بگذاشتن

4 مکن خانه بر راه سیل، ای غلام که کس را نگشت این عمارت تمام

1 کمال است در نفس مرد کریم گرش زر نباشد چه نقصان و بیم؟

2 مپندار اگر سفله قارون شود که طبع لئیمش دگرگون شود

3 وگر درنیابد کرم پیشه، نان نهادش توانگر بود همچنان

4 مروت زمین است و سرمایه زرع بده کاصل خالی نماند ز فرع