باب پنجم در رضا در بوستان سعدی شیرازی

1 شبی زیت فکرت همی سوختم چراغ بلاغت می افروختم

2 پراکنده گویی حدیثم شنید جز احسنت گفتن طریقی ندید

3 هم از خبث نوعی در آن درج کرد که ناچار فریاد خیزد ز درد

4 که فکرش بلیغ است و رایش بلند در این شیوهٔ زهد و طامات و پند

1 مرا در سپاهان یکی یار بود که جنگاور و شوخ و عیار بود

2 مدامش به خون دست و خنجر خضاب بر آتش دل خصم از او چون کباب

3 ندیدمش روزی که ترکش نبست ز پولاد پیکانش آتش نجست

4 دلاور به سرپنجهٔ گاوزور ز هولش به شیران در افتاده شور

1 یکی آهنین پنجه در اردبیل همی بگذرانید پیلک ز پیل

2 نمد پوشی آمد به جنگش فراز جوانی جهان سوز پیکار ساز

3 به پرخاش جستن چو بهرام گور کمندی به کتفش بر از خام گور

4 چو دید اردبیلی نمد پاره پوش کمان در زه آورد و زه را به گوش

1 شبی کردی از درد پهلو نخفت طبیبی در آن ناحیت بود و گفت

2 از این دست کاو برگ رز می‌خورد عجب دارم ار شب به پایان برد

3 که در سینه پیکان تیر تتار به از ثقل مأکول ناسازگار

4 گر افتد به یک لقمه در روده پیچ همه عمر نادان بر آید به هیچ

1 یکی روستایی سقط شد خرش علم کرد بر تاک بستان سرش

2 جهاندیده پیری بر او بر گذشت چنین گفت خندان به ناطور دشت

3 مپندار جان پدر کاین حمار کند دفع چشم بد از کشتزار

4 که این دفع چوب از سر و گوش خویش نمی‌کرد تا ناتوان مرد و ریش

1 شنیدم که دیناری از مفلسی بیفتاد و مسکین بجستش بسی

2 به آخر سر ناامیدی بتافت یکی دیگرش ناطلب کرده یافت

3 به بدبختی و نیکبختی قلم بگردید و ما همچنان در شکم

4 نه روزی به سرپنجگی می‌خورند که سرپنجگان تنگ روزی ترند

1 فرو کوفت پیری پسر را به چوب بگفت ای پدر بی گناهم مکوب

2 توان بر تو از جور مردم گریست ولی چون تو جورم کنی چاره چیست؟

3 به داور خروش، ای خداوند هوش نه از دست داور برآور خروش

1 بلند اختری نام او بختیار قوی دستگه بود و سرمایه‌دار

2 به کوی گدایان درش خانه بود زرش همچو گندم به پیمانه بود

3 چو درویش بیند توانگر به ناز دلش بیش سوزد به داغ نیاز

4 زنی جنگ پیوست با شوی خویش شبانگه چو رفتش تهیدست، پیش

1 یکی پیر درویش در خاک کیش چه خوش گفت با همسر زشت خویش

2 چو دست قضا زشت رویت سرشت میندای گلگونه بر روی زشت

3 که حاصل کند نیکبختی به زور؟ به سرمه که بینا کند چشم کور؟

4 نیاید نکوکاری از بد رگان محال است دوزندگی از سگان