باب پنجم در رضا در بوستان سعدی شیرازی

1 بلند اختری نام او بختیار قوی دستگه بود و سرمایه‌دار

2 به کوی گدایان درش خانه بود زرش همچو گندم به پیمانه بود

3 چو درویش بیند توانگر به ناز دلش بیش سوزد به داغ نیاز

4 زنی جنگ پیوست با شوی خویش شبانگه چو رفتش تهیدست، پیش

1 چه خوش گفت شاگرد منسوج باف چو عنقا بر آورد و پیل و زراف

2 مرا صورتی بر نیاید ز دست که نقشش معلم ز بالا نبست

3 گرت صورت حال بد یا نکوست نگارندهٔ دست تقدیر، اوست

4 در این نوعی از شرک پوشیده هست که زیدم بیازرد و عمروم بخست

1 فرو کوفت پیری پسر را به چوب بگفت ای پدر بی گناهم مکوب

2 توان بر تو از جور مردم گریست ولی چون تو جورم کنی چاره چیست؟

3 به داور خروش، ای خداوند هوش نه از دست داور برآور خروش

1 مرا در سپاهان یکی یار بود که جنگاور و شوخ و عیار بود

2 مدامش به خون دست و خنجر خضاب بر آتش دل خصم از او چون کباب

3 ندیدمش روزی که ترکش نبست ز پولاد پیکانش آتش نجست

4 دلاور به سرپنجهٔ گاوزور ز هولش به شیران در افتاده شور

1 شبی کردی از درد پهلو نخفت طبیبی در آن ناحیت بود و گفت

2 از این دست کاو برگ رز می‌خورد عجب دارم ار شب به پایان برد

3 که در سینه پیکان تیر تتار به از ثقل مأکول ناسازگار

4 گر افتد به یک لقمه در روده پیچ همه عمر نادان بر آید به هیچ

1 شنیدم که نابالغی روزه داشت به صد محنت آورد روزی به چاشت

2 به کتابش آن روز سائق نبرد بزرگ آمدش طاعت از طفل خرد

3 پدر دیده بوسید و مادر سرش فشاندند بادام و زر بر سرش

4 چو بر وی گذر کرد یک نیمه روز فتاد اندر او ز آتش معده سوز

1 سیهکاری از نردبانی فتاد شنیدم که هم در نفس جان بداد

2 پسر چند روزی گرستن گرفت دگر با حریفان نشستن گرفت

3 به خواب اندرش دید و پرسید حال که چون رستی از حشر و نشر و سؤال؟

4 بگفت ای پسر قصه بر من مخوان به دوزخ در افتادم از نردبان