باب چهارم در تواضع در بوستان سعدی شیرازی

1 گدایی شنیدم که در تنگ جای نهادش عمر پای بر پشت پای

2 ندانست درویش بیچاره کاوست که رنجیده دشمن نداند ز دوست

3 برآشفت بر وی که کوری مگر؟ بدو گفت سالار عادل عمر

4 نه کورم ولیکن خطا رفت کار ندانستم از من گنه در گذار

1 یکی خوب کردار خوش خوی بود که بد سیرتان را نکو گوی بود

2 به خوابش کسی دید چون در گذشت که باری حکایت کن از سرگذشت

3 دهانی به خنده چو گل باز کرد چو بلبل به صوتی خوش آغاز کرد

4 که بر من نکردند سختی بسی که من سخت نگرفتمی بر کسی

1 چنین یاد دارم که سقای نیل نکرد آب بر مصر سالی سبیل

2 گروهی سوی کوهساران شدند به فریاد خواهان باران شدند

3 گرستند و از گریه جویی روان نیامد مگر گریهٔ آسمان

4 به ذوالنون خبر برد از ایشان کسی که بر خلق رنج است و زحمت بسی