رباعیات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 چون زهرهٔ شیران بدرد نالهٔ کوس بر باد مده جان گرامی به فسوس

2 با آنکه خصومت نتوان کرد بساز دستی که به دندان نتوان برد ببوس

1 گر آدمیی بادهٔ گلرنگ بخور بر نالهٔ نای و نغمهٔ چنگ بخور

2 گر بنگ خوری چو سنگ مانی بر جای یکباره چو بنگ می‌خوری سنگ بخور

1 با زنده‌دلان نشین و صادق نفسان حق دشمن خود مکن به تعلیم کسان

2 خواهی که بر از ملک سلیمان بخوری آزار به اندرون موری مرسان

1 تا کی به جمال و مال دنیا نازی آمد گه آنکه راه عقبی سازی

2 ای دیر نشسته وقت آنست که جای یک چند به نوخاستگان پردازی

1 ای صاحب مال، فضل کن بر درویش گر فضل خدای می‌شناسی بر خویش

2 نیکویی کن که مردم نیک‌اندیش از دولت بختش همه نیک آید پیش

1 تا دل ز مراعات جهان برکندم صد نعمت را به منتی نپسندم

2 هر چند که نو آمده‌ام از سر ذوق بر کهنه جهان چون گل نو می‌خندم

1 ای غایب چشم و حاضر دل چونی؟ وی شاخ گل شکفته در گل چونی؟

2 یک بار نگویی به رفیقان وداع کاخر تو در آن اول منزل چونی؟

1 گر سنگ همه لعل بدخشان بودی پس قیمت سنگ و لعل یکسان بودی

2 گر در همه چاهی آب حیوان بودی دریافتنش بر همه آسان بودی

1 آیین برادری و شرط یاری آن نیست که عیب من هنر پنداری

2 آنست که گر خلاف شایسته روم از غایت دوستیم دشمن داری

1 بشنو به ارادت سخن پیر کهن تا کار جهان را تو بدانی سر و بن

2 خواهی که کسی را نرسد بر تو سخن تو خود بنگر آنچه نه نیکوست مکن