شبی دیرند و ظلمت را مهیا از رودکی سمرقندی مثنوی 1
1. شبی دیرند و ظلمت را مهیا
چو نابینا درو دو چشم بینا
درنگ آر ای سپهر چرخ وارا از رودکی سمرقندی مثنوی 2
1. درنگ آر ای سپهر چرخ وارا
کیاخن ترت باید کرد کارا
چراغان در شب چک آن چنان از رودکی سمرقندی مثنوی 3
1. چراغان در شب چک آن چنان شد
که گیتی رشک هفتم آسمان شد
چو یاوندان به مجلس می از رودکی سمرقندی مثنوی 4
1. چو یاوندان به مجلس می گرفتند
ز مجلس مست چون گشتند رفتند
نیارم بر کسی این راز از رودکی سمرقندی مثنوی 5
1. نیارم بر کسی این راز بگشود
مرا از خال هندوی تو بفنود
اگرچه در وفا بی شبهی از رودکی سمرقندی مثنوی 6
1. اگرچه در وفا بی شبهی و دیس
نمی‌دانی تو قدر من ازندیس
بود زودا، که آیی نیک از رودکی سمرقندی مثنوی 7
1. بود زودا، که آیی نیک خاموش
چو مرغابی زنی در آب پاغوش
الهی، از خودم بستان از رودکی سمرقندی مثنوی 8
1. الهی، از خودم بستان و گم کن
به نور پاک بر من اشتلم کن
سر سرو قدش شد باژگونه از رودکی سمرقندی مثنوی 9
1. سر سرو قدش شد باژگونه
دو تا شد پشت او همچون درونه
تو ازفرغول باید دور از رودکی سمرقندی مثنوی 10
1. تو ازفرغول باید دور باشی
شوی دنبال کار و جان خراشی
به راه اندر همی شد شاهراهی از رودکی سمرقندی مثنوی 11
1. به راه اندر همی شد شاهراهی
رسید او تا به نزد پادشاهی
بهشت آیین سرایی را از رودکی سمرقندی مثنوی 12
1. بهشت آیین سرایی را بپرداخت
زهر گونه درو تمثال‌ها ساخت