ابیات به جا مانده از مثنوی بحر هزج در مثنوی‌ها رودکی سمرقندی

1 شبی دیرند و ظلمت را مهیا چو نابینا درو دو چشم بینا

1 درنگ آر ای سپهر چرخ وارا کیاخن ترت باید کرد کارا

1 چراغان در شب چک آن چنان شد که گیتی رشک هفتم آسمان شد

1 چو یاوندان به مجلس می گرفتند ز مجلس مست چون گشتند رفتند

1 نیارم بر کسی این راز بگشود مرا از خال هندوی تو بفنود

1 اگرچه در وفا بی شبهی و دیس نمی‌دانی تو قدر من ازندیس

1 بود زودا، که آیی نیک خاموش چو مرغابی زنی در آب پاغوش

1 الهی، از خودم بستان و گم کن به نور پاک بر من اشتلم کن

1 سر سرو قدش شد باژگونه دو تا شد پشت او همچون درونه

1 تو ازفرغول باید دور باشی شوی دنبال کار و جان خراشی