مقطعات و غزلیات ناتمام رضی‌الدین آرتیمانی

1 چون بادگری سر نکند راه عدم را داد است بگوئید عرب را و عجم را

2 بگرفته همه اهل جهان را غم راحت یا رب که نگیرند ز ما راحت غم را

1 سایهٔ سرو بلندت از سر من کم مباد کو خلاصم از غم شبهای هجران کرده است

2 مهر گو هرگز متاب از روزن ویرانه‌ام دردی میخانه‌ام خورشید رخشان کرده است

1 ز هر در میروی مطلب مهیاست عجب بابیست این باب محبت

2 ز غرقاب جهان آسوده گردی اگر افتی به گرداب محبّت

1 شدم صیدی که نتوان زد تغافل به صیادی که داند زخم کاری است

2 بلا گردان آن صیاد گردم که بی‌دانه درین دامم فکنده است

1 محبت کرد آخر با منش رام الهی من بقربان محبت

2 مگو دیگر محبت را اثر نیست رضی جان تو و جان محبت

1 دلم را برد زلف مشک رنگش چه چاره تا برون آرم ز چنگش

2 ز دل شد نام من آلودهٔ ننگ که نه دل باد و نه نام و ننگش

1 به غیر راز دل در صحبت دشمن نمی‌ریزد غمی در دل اگر دارد چرا بر من نمی‌ریزد

2 به جان دوستان بگمار در دل گر غمی داری که کس این باده در پیمانه دشمن نمی‌ریزد

1 فلک دگر نتواند گشود کار مرا کرشمه‌ای نتواند کشید بار مرا

2 چه طرف بندم ازین آسمان که همچون خود نهاده است به سرگشتگی مدار مرا

3 اگر فراق اگر وصل دوزخی دارم بیا ببین چه بهشت است روزگار مرا

1 گر نسازی کرده‌های ما بحل وای ما و وای جان و وای دل

2 دم مزن از دوری و خونم بریز مرگ بسپاری به از زنده خجل

1 هم‌آغوش که شد یارب که امشب خجالت می‌تراود از نگاهش

2 ز بوی مشک من مدهوش گشتم نهادم سر چو اندر خاک راهش