رباعیات رضی‌الدین آرتیمانی

1 شد از فروغ شاه صفی گلستان جهان خورشید گو متاب دگر بر جهانیان

2 کف کار ابر کرده و رخسار کار مهر دیگر چه منت است زمین را به آسمان

3 زین کو چرا روند حریفان به سیر خلد زین رو چرا روند به گلگشت گلستان

4 جام جهان نماست ضمیر منیر دوست یک یک در او نمایان احوال انس و جان

1 باز آ باز آ، چو روح در تن باز آ چون جان به بدن، چو گل بگلشن باز آ

2 گفتی که چسان تو زنده‌ای دور از من دور از تو فتاده‌ام به مردن باز آ

1 در دین حق ار نبوده‌ای مادر زا این چشم ببند و چشم دیگر بگشا

2 بشناخت تو را هر آنکه دور از من دید چون قبله که پیدا شود از قبله نما

1 شوخی که تمام پای بستم او را بی منت جام و باده مستم او را

2 گفتا مپرستید بغیر از من کس جز او نه کسی تا که پرستم او را

1 از بس در سر هوای آن دوست مرا روی دل از آنجهت بهر سوست مرا

2 چون دوست نمی‌کند ز دشمن فرقم دشمن که نکرد فرق از دوست مرا

1 ای عشق بحسن دیده در ساز مرا عیبم همه سر بسر، هنر ساز مرا

2 دل گیرم از آب زندگانی، دلگیر لب تشنه بخوناب جگر ساز مرا

1 رفتم بر آن نگار سیمین غبغب گفتم بسفر می‌روم ای مه امشب

2 روئی چو قمر،زلف چو عقرب بنمود یعنی که مرو هست قمر در عقرب

1 هر گز دل خو نگشته‌ام از غم نگرفت راه و روش مردم عالم نگرفت

2 کس یار نشد به ما که اغیار نگشت کس مار نشد که او ز مارم نگرفت

1 ای گشته تو را صفات، مانع از ذات از ذات فرو نمان به امید صفات

2 چندم پرسی کز چه جهت روزی توست با آنکه خداست رازق از کل جهات

1 آهم ز فراز آسمٰانها بگذشت اشکم ز محیط هفت دریا بگذشت

2 گفتی که به کار سازیت برخیزم بنشین بنشین که کار از اینها بگذشت