تا دامن از من کشیدی ای سرو سیمین‌تن از رهی معیری غزل 1
1. تا دامن از من کشیدی ای سرو سیمین‌تن من
هر شب ز خونابه دل پر گل بود دامن من
یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم از رهی معیری غزل 2
1. یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم
در میان لاله و گل آشیانی داشتم
بهر هر یاری که جان دادم به پاس از رهی معیری غزل 3
1. بهر هر یاری که جان دادم به پاس دوستی
دشمنی‌ها کرد با من در لباس دوستی
دوش چون نیلوفر از غم پیچ و تابی از رهی معیری غزل 4
1. دوش چون نیلوفر از غم پیچ و تابی داشتم
هر نفس چون شمع لرزان اضطرابی داشتم
عاشق از تشویش دنیا و غم دین فارغ از رهی معیری غزل 5
1. عاشق از تشویش دنیا و غم دین فارغ است
هرکه از سر بگذرد از فکر بالین فارغ است
چون شمع نیمه‌جان به هوای تو از رهی معیری غزل 6
1. چون شمع نیمه‌جان به هوای تو سوختیم
با گریه ساختیم و به پای تو سوختیم
یافتم روشندلی از گریه‌های از رهی معیری غزل 7
1. یافتم روشندلی از گریه‌های نیم‌شب
خاطری چون صبح دارم از صفای نیم‌شب
شکسته جلوه گلبرگ از بر و دوشت از رهی معیری غزل 8
1. شکسته جلوه گلبرگ از بر و دوشت
دمیده پرتو مهتاب از بناگوشت
رفتیم و پای بر سر دنیا گذاشتیم از رهی معیری غزل 9
1. رفتیم و پای بر سر دنیا گذاشتیم
کار جهان به اهل جهان واگذاشتیم
از صحبت مردم دل ناشاد گریزد از رهی معیری غزل 10
1. از صحبت مردم دل ناشاد گریزد
چون آهوی وحشی که ز صیاد گریزد
او را به رنگ و بوی نگویم نظیر از رهی معیری غزل 11
1. او را به رنگ و بوی نگویم نظیر نیست
گلبن نظیر اوست ولی دل‌پذیر نیست
زندگی بر دوش ما بار گرانی بیش از رهی معیری غزل 12
1. زندگی بر دوش ما بار گرانی بیش نیست
عمر جاویدان عذاب جاودانی بیش نیست