آب بقا کجا و لب نوش او کجا؟ از رهی معیری غزل 13
1. آب بقا کجا و لب نوش او کجا؟
آتش کجا و گرمی آغوش او کجا؟
تا گریزان گشتی ای نیلوفری‌چشم از رهی معیری غزل 14
1. تا گریزان گشتی ای نیلوفری‌چشم از برم
در غمت از لاغری چون شاخه نیلوفرم
دوش تا آتش می از دل پیمانه دمید از رهی معیری غزل 15
1. دوش تا آتش می از دل پیمانه دمید
نیم‌شب صبح جهان‌تاب ز میخانه دمید
عیب‌جو دلدادگان را سرزنش‌ها از رهی معیری غزل 16
1. عیب‌جو دلدادگان را سرزنش‌ها می‌کند
وای اگر با او کند دل آنچه با ما می‌کند
تا قیامت می‌دهد گرمی به دنیا از رهی معیری غزل 17
1. تا قیامت می‌دهد گرمی به دنیا آتشم
آفتاب روشنم نسبت مکن با آتشم
همچو مجنون گفتگو با خویشتن از رهی معیری غزل 18
1. همچو مجنون گفتگو با خویشتن باید مرا
بی‌زبانم هم‌زبانی همچو من باید مرا
سیاهکاری ما کم نشد ز موی سپید از رهی معیری غزل 19
1. سیاهکاری ما کم نشد ز موی سپید
به ترک خواب نگفتیم و صبحدم خندید
همراه خود نسیم صبا می‌برد از رهی معیری غزل 20
1. همراه خود نسیم صبا می‌برد مرا
یا رب چو بوی گل به کجا می‌برد مرا؟
منع خویش از گریه و زاری نمی‌آید از رهی معیری غزل 21
1. منع خویش از گریه و زاری نمی‌آید ز من
طفل اشکم خویشتن‌داری نمی‌آید ز من
ساختم با آتش دل لاله‌زاری از رهی معیری غزل 22
1. ساختم با آتش دل لاله‌زاری شد مرا
سوختم خار تعلق نوبهاری شد مرا