ما نقد عافیت به می ناب داده‌ایم از رهی معیری غزل 13
1. ما نقد عافیت به می ناب داده‌ایم
خار و خس وجود به سیلاب داده‌ایم
...
گر شود آن روی روشن جلوه‌گر از رهی معیری غزل 14
1. گر شود آن روی روشن جلوه‌گر هنگام صبح
پیش رخسارت کسی بر لب نیارد نام صبح
...
ما را دلی بود که ز دنیای دیگر از رهی معیری غزل 15
1. ما را دلی بود که ز دنیای دیگر است
ماییم جای دیگر و او جای دیگر است
...
چرا چو شادی از این انجمن گریزانی از رهی معیری غزل 16
1. چرا چو شادی از این انجمن گریزانی ؟
چو طاقت از دل بی‌تاب من گریزانی ؟
...
سزای چون تو گلی گرچه نیست خانه از رهی معیری غزل 17
1. سزای چون تو گلی گرچه نیست خانه ما
بیا چو بوی گل امشب به آشیانه ما
...
شب یار من تب است و غم سینه‌سوز از رهی معیری غزل 18
1. شب یار من تب است و غم سینه‌سوز هم
تنها نه شب در آتشم ای گل که روز هم
...
در چمن چون شاخ گل نازک‌تنی از رهی معیری غزل 19
1. در چمن چون شاخ گل نازک‌تنی افتاده است
سایه نیلوفری بر سوسنی افتاده است
...
ما نظر از خرقه‌پوشان بسته‌ایم از رهی معیری غزل 20
1. ما نظر از خرقه‌پوشان بسته‌ایم
دل به مهر باده‌نوشان بسته‌ایم
...
چون شفق گرچه مرا باده ز خون از رهی معیری غزل 21
1. چون شفق گرچه مرا باده ز خون جگر است
دل آزاده‌ام از صبح طربناک‌تر است
...
شب این سر گیسوی ندارد که تو از رهی معیری غزل 22
1. شب این سر گیسوی ندارد که تو داری
آغوش گل این بوی ندارد که تو داری
...
مردم از درد و نمی‌آیی به بالینم از رهی معیری غزل 23
1. مردم از درد و نمی‌آیی به بالینم هنوز
مرگ خود می‌بینم و رویت نمی‌بینم هنوز
...
خاطر بی‌آرزو از رنج یار آسوده از رهی معیری غزل 24
1. خاطر بی‌آرزو از رنج یار آسوده است
خار خشک از منت ابر بهار آسوده است
...