غزلها - جلد اول رهی معیری

1 چو نی به سینه خروشد دلی که من دارم به ناله گرم بود محفلی که من دارم

2 بیا و اشک مرا چاره کن که همچو حباب به روی آب بود منزلی که من دارم

3 دل من از نگه گرم او نپرهیزد ز برق سر نکشد حاصلی که من دارم

4 به خون نشسته‌ام از جان‌ستانی دل خویش درون سینه بود قاتلی که من دارم

1 با عزیزان درنیامیزد دل دیوانه‌ام در میان آشنایانم ولی بیگانه‌ام

2 از سبک روحی گران آیم به طبع روزگار در سرای اهل ماتم خندهٔ مستانه‌ام

3 نیست در این خاکدانم آبروی شبنمی گر چه بحر مردمی را گوهر یکدانه‌ام

4 از چو من آزاده‌ای الفت بریدن سهل نیست می‌رود با چشم گریان سیل از ویرانه‌ام

1 ز گرمی بی‌نصیب افتاده‌ام چون شمع خاموشی ز دلها رفته‌ام چون یاد از خاطر فراموشی

2 منم با ناله دمسازی به مرغ شب هم‌آوازی منم بی‌باده مدهوشی ز خون دل قدح نوشی

3 ز آرامم جدا از فتنهٔ روی دلارامی سیه‌روزم چو شب در حسرت صبح بناگوشی

4 بدان حالم ز ناکامی که تسکین می‌دهم دل را به داغی از گل رویی به نیشی از لب نوشی

1 در قدح عکس تو یا گل در گلاب افتاده است؟ مهر در آیینه یا آتش در آب افتاده است؟

2 بادهٔ روشن دمی از دست ساقی دور نیست ماه امشب همنشین با آفتاب افتاده است

3 خفته از مستی به دامان ترم آن لاله‌روی برق از گرمی در آغوش سحاب افتاده است

4 در هوای مردمی از کید مردم سوختیم در دل ما آتش از موج سراب افتاده است

1 نه راحت از فلک جویم نه دولت از خدا خواهم وگر پرسی چه می‌خواهی؟ تو را خواهم تو را خواهم

2 نمی‌خواهم که با سردی چو گل خندم ز بی‌دردی دلی چون لاله با داغ محبت آشنا خواهم

3 چه غم کان نوش لب در ساغرم خونابه می‌ریزد من از ساقی ستم جویم من از شاهد جفا خواهم

4 ز شادی‌ها گریزم در پناه نامرادی‌ها به جای راحت از گردون بلا خواهم بلا خواهم