زلف آشفته و خِوی کرده و خندان از حافظ شیرازی غزل 26

1 زلف آشفته و خِوی کرده و خندان لب و مست پیرهن چاک و غزل خوان و صُراحی در دست

2 نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان نیم شب دوش به بالین من آمد بنشست

3 سر فرا گوش من آورد به آواز حزین گفت ای عاشق دیرینهٔ من خوابت هست؟

4 عاشقی را که چنین بادهٔ شبگیر دهند کافر عشق بود، گر نشود باده پرست

5 برو ای زاهد و بر دُردکشان خرده مگیر که ندادند جز این تحفه به ما روز الست

6 آن چه او ریخت به پیمانه ما نوشیدیم اگر از خَمر بهشت است وگر بادهٔ مست

7 خنده جامِ می و زلفِ گره گیر نگار ای بسا توبه که چون توبه حافظ بشکست