زینهار از دهان خندانش از سعدی شیرازی غزل 330

1 زینهار از دهان خندانش و آتش لعل و آب دندانش

2 مگر آن دایه کاین صنم پرورد شهد بوده‌ست شیر پستانش

3 باغبان گر ببیند این رفتار سرو بیرون کند ز بستانش

4 ور چنین حور در بهشت آید همه خادم شوند غلمانش

5 چاهی اندر ره مسلمانان نیست الا چه زنخدانش

6 چند خواهی چو من بر این لب چاه متعطش بر آب حیوانش

7 شاید این روی اگر سبیل کند بر تماشاکنان حیرانش

8 ساربانا جمال کعبه کجاست که بمردیم در بیابانش

9 بس که در خاک می‌طپند چو گوی از خم زلف همچو چوگانش

10 لاجرم عقل منهزم شد و صبر که نبودند مرد میدانش

11 ما دگر بی تو صبر نتوانیم که همین بود حد امکانش

12 از ملامت چه غم خورد سعدی مرده از نیشتر مترسانش