ز خراش دم به رقت، ز گداز از نظیری نیشابوری غزل 421

1 ز خراش دم به رقت، ز گداز دل به دردم دم آتشین بیانان بفسرد و گفت سردم

2 شده ام ز خویش قانع به خیال جلق و دلقی نه به درد بازگشتم، نه ز دیده آب خوردم

3 دهم ار غذای مرغان به خیال دام و قیدم کنم ار دعای یاران به هوای سرخ و زردم

4 نکنم قفا به بازی که دو شش نشسته نقشم نشوم ز لعب فارغ که عقب فتاده نردم

5 به هوای ابر خیزم فکند ز پای ثقلم به گذار سیل افتم نرود ز دیده گردم

6 به قطار کس نگنجم چه گران بها اسیرم به عیار خس نیرزم چه بلند قدر مردم

7 بزنم ز ننگ سنگ و بکشم ز عار خنجر به تهمتن ار درافتم بگریزد از نبردم

8 بپرم هزار پایه ره بسته قطع سازم بجهم هزار پله پی مور در نوردم

9 به خزان و گل نپیچم نه ز قسم رنگ و بویم به بهار و دی نسازم نه ز جنس گرم و سردم

10 وزد از کمین نسیمی زندم به موج دریا که سحاب خشک مغزم نه ز خار و نی ز وردم

11 به سماع جان «نظیری » ز خودم خلاصیی ده بفشان چنان غبارم، که غبار کس نگردم