زر چو شد جمع، ز از واعظ قزوینی دیوان اشعار 79

1 خواهد گشود عقده دلهای ریش را در شانه دیده زلف تو احوال خویش را

2 راضی به کم نگشته پی بیش میدود نشناخته است خواجه زجدوار نیش را

1 دل چسان پنهان کند در سینه آه خویش را دانه چون بر خویشتن دزدد گیاه خویش را

2 بسکه شب کردم چو صیقل با قد خم اضطراب ساختم آیینه سنگ تکیه گاه خویش را

1 گل چو او خواهد شود، بنگر خیال خام را؟ سرو حرف قد زند پیشش، ببین اندام را

2 می کند کیفیت آن چهره، یک سر جام را پخته سازد آتش لعل تو، حرف خام را