زانک از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 57

1 زانک استعداد تبدیل و نبرد بودش از پستی و آن را فوت کرد

2 باز حیوان را چو استعداد نیست عذر او اندر بهیمی روشنیست

3 زو چو استعداد شد کان رهبرست هر غذایی کو خورد مغز خرست

4 گر بلادر خورد او افیون شود سکته و بی‌عقلیش افزون شود

5 ماند یک قسم دگر اندر جهاد نیم حیوان نیم حی با رشاد

6 روز و شب در جنگ و اندر کش‌مکش کرده چالیش آخرش با اولش