زکمان ابروی دلنشین چو خدنک از نیر تبریزی غزل 137

1 زکمان ابروی دلنشین چو خدنک غمزه رها کنی سز دار بتیربهای او دو هزار خون خطا کنی

2 تو زهر طرف که کشی کمان کنمت سپر تن ناتوان که مباد بر دل دیگران رهی از مراوده وا کنی

3 کشم آنچه ناز توانمت گاه پیش غیر نخوانمت که ستیزه جوئی و دانمت که بهانه بهر جفا کنی

4 بدلم شرر زدی از ستم زدم ز غیرت مشق دم بکن آنچه دانیم ای صنم که ز ماست هر چه بما کنی

5 بخدنگ غمزۀ جانستان چو ز پا فکندیم ایجوان چه شود دمی بوداع جان نگهی اگر بقفا کنی

6 ز بلای چشم تو کشوری همه شب ستاده بداوری تو دگر ندانمت ای پری که بکار خلق چها کنی

7 نه بنزد خویش خوانیم نه ز کوی خویش برانیم نه ببندی و نه رهائیم نه کشی مرا نه دوا کنی

8 رطب است خارجفای تو شکر است زهر بلای تو چو توئی چو نیست بجای تو صنما بکن که بجا کنی

9 چه جفا که نیّر ناتوان نکشد ز دست تو دلستان بفدای چشم تو ایجوان که کشی مرا و رها کنی