زاهدِ خلوت نشین دوش به میخانه شد
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
1 زاهدِ خلوت نشین دوش به میخانه شد از سرِ پیمان بِرَفت با سرِ پیمانه شد
2 صوفیِ مجلس که دی جام و قدح می‌شکست باز به یک جرعه می، عاقل و فرزانه شد
3 شاهدِ عهدِ شباب آمده بودش به خواب باز به پیرانه سر عاشق و دیوانه شد
4 مُغْبَچه‌ای می‌گذشت راهزنِ دین و دل در پِی آن آشنا از همه بیگانه شد
5 آتشِ رخسارِ گل خرمنِ بلبل بسوخت چهرهٔ خندانِ شمع آفتِ پروانه شد
6 گریهٔ شام و سحر شُکر که ضایع نگشت قطرهٔ بارانِ ما گوهرِ یکدانه شد
7 نرگسِ ساقی بِخوانْد، آیتِ افسونگری حلقهٔ اورادِ ما مجلسِ افسانه شد
8 منزلِ حافظ کنون بارگهِ پادشاست دل بَرِ دلدار رفت جان بَرِ جانانه شد
معنی شعر:
حزن و اندوه، یاس و نومیدی و آزردگی را از خود دور ساز. مراقب علائق و خواسته ها، عواطف و احساسات خود باش.از پیمان شکنی ، بدعهدی و کجروی راه ناصواب بپرهیز. خدا را فراموش مکن. انشاالله به مرادت خواهی رسید.
ادامه توضیحات شاعر