1 زاهدی از خوان رضا توشه گیر گشت ز غوغای جهان گوشه‌گیر

2 شد ز بسی سجدهٔ پنهانیش خاک زمین صندل پیشانیش

3 تا به نود سال درین داوری داشت ز توفیق خدا یاوری

4 صبح دمی خضر ز خضرای دشت سوی نهان خانهٔ رازش گذشت

5 گفت ز علمی که مرا داده‌اند معرفت هر دو سرا داده‌اند

6 می نگرم کاین عمل صدق زای می کنی و می نپذیرد خدای

7 پیر ز حالت چو گلی بر شگفت استنم از طرب افشاند و گفت

8 گر نپذیرد ز من هیچ کس آنکه نگه می‌کند آنم نه بس

9 من عمل خویش کنم بنده وار آن که خدائیست برانم چه کار

10 خسرو اگر دین طلبی کار کن طاعت یزدان کن و بسیار کن