گردیدن زاهدان به جنت گستاخ از غالب دهلوی رباعی 32

1 چشمم از ابر اشکبارترست از عرق جبهه بهارترست

2 گریه کرد از فریب و زارم کشت نگه از تیغ آبدارترست

1 گرد ره خویش از نفسم باز ندانست ننگش ز خرام آمد و پرواز ندانست

2 ز انسان غم ما خورد که رسوایی ما را خصم از اثر غمزه غماز ندانست

1 ای که گفتی غم درون سینه جانفرساست، هست خامشیم اما اگر دانی که حق با ماست، هست

2 این سخن حق بود و گاهی بر زبان ما نرفت چون تو خود گفتی که خوبان را دل از خاراست، هست