زاهدا قدح بردار این چه غیرت از فیض کاشانی غزل 140

1 زاهدا قدح بردار این چه غیرت خام است زهد خشک را بگذار رحمت خدا عامست

2 خویش را چه میسوزی زهد را بر آتش ریز کیسها چه میدوزی نقدها ترا رامست

3 ذوق می چه نشناسی شعله گر شوی خامی آنکه مست جانان نیست عارف اربود عامست

4 عشق کهنه صیادیست ما چو مرغ نو پرواز خال مهوشان دانه ، زلف دلبران دامست

5 جوش باده مارانه خم فلک تنگست پیش ناله مستان غلغل فلک خامست

6 هرزه پوید اسکندر در میان تاریکی آب زندگی باده چشمه خضر جامست

7 چون چشیدی این باده عیشهاست آماده جان چو محو جانان شد در بهشت آرامست

8 پای برسر خود نه دوست را در آغوش آر تا بکعبهٔ وصلش دوری تو یک گامست

9 چون زخویشتن رستی با حبیب پیوستی ورنه تا ابد میسوز کار و بار تو خامست

10 مستی من شیدا نیست کار امروزی تا الست شد ساقی فیض دردی آشامست