ز مو ضعیف‌ترم از غم میان از قدسی مشهدی غزل 437

1 ز مو ضعیف‌ترم از غم میان کسی به هیچ قانعم از حسرت دهان کسی

2 خدای را مددی، تا کی از شکنجه هجر چو شمع، تاب خورد مغز استخوان کسی

3 سرم به سجده گردون فرو نمی‌آید رخ نیاز من و خاک آستان کسی

4 حدیث مهر تو آید چو بر زبان، چه عجب اگر چو شمع جهد آتش از زبان کسی

5 نظر به غنچه کنی با تهی دلی، چه کند چو گر لاله نشود داغ، مهربان کسی؟

6 نه خار غنچه به دستم، نه داغ لاله به دل نشد که برخورم از باغ و بوستان کسی

7 زهی ستاره قدسی، که دوش دیده ازو هزار لطف که نگذشته در گمان کسی