ز ضعف بیغمی، از واعظ قزوینی دیوان اشعار 137

1 بگرامی برادر جانی که مبادا بدش ز دور فلک

2 آن بتن مردمی، بجان یاری آن بخلق آدمی، بخلق ملک

1 دولتی نیست به از تیغ تو بیباک مرا سرنوشتی نبود جز خم فتراک مرا

2 آنچنان گشته ام از ضعف، که بعد از مردن رستن سبزه،برون آورد از خاک مرا

1 نبسته جز بدی من، کمر بکینه مرا ز سنگ گوهر خود، نالد آبگینه مرا

2 شکستگی است، ز بس سرنوشت کشتی من بجز شکسته خطی نیست در سفینه مرا