1 ای داده روی خوب تو از حسن داد دیده ایزد ز آفرین فراوانت آفریده

2 چون ذره در هوای تو خورشید آسمانی بسیار در فراز و نشیب جهان دویده

3 گل در میان باغ به دست نسیم صد پی از یاد چهرهٔ تو به خود جامه بر دریده

4 بی‌رنگ و سرمه خم ابروی عنبرینت صد باره چهرهٔ نقاش چین بریده

5 بالای چو بید و رخ چو یاسمینت خار خلاف در جگر سرو و گل خلیده

6 بر عارضت نشان عرق در بهار گویی از شبنمت قطره به گلبرگ چکیده

7 ترکان چشم شوخ ترا ساحران غمزه در طاق ابروان تو سرمست خوابنیده

8 از گلبن رخ تو دل حیران گشتهٔ من صد نوک خار خورده، یک برگ گل نچیده

9 پیش نگار بسته سرانگشت بر خضابت مرد نگارگر انگشت‌ها گزیده

10 دندان عاشقان به زنخدان سادهٔ تو ای کاج! میرسید، که سیبست بس رسیده

11 دانی که: چند محنت و رنج و بلا کشیدم؟ زان چشم شوخ ساحر ترکانه کشیده

12 حال دلی که گفتن آن ناگزیر باشد من گفته بارها و تو یک بار ناشنیده

13 بر بندگان خویش نگاهی بکن به رحمت ای اوحدیت بنده و آن بنده زر خریده