مرا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 221

1 مرا تو گوش گرفتی همی‌کشی به کجا بگو که در دل تو چیست چیست عزم تو را

2 چه دیگ پخته‌ای از بهر من عزیزا دوش خدای داند تا چیست عشق را سودا

3 چو گوش چرخ و زمین و ستاره در کف توست کجا روند همان جا که گفته‌ای که بیا

4 مرا دو گوش گرفتی و جمله را یک گوش که می‌زنم ز بن هر دو گوش طال بقا

5 غلام پیر شود خواجه‌اش کند آزاد چو پیر گشتم از آغاز بنده کرد مرا

6 نه کودکان به قیامت سپیدمو خیزند قیامت تو سیه موی کرد پیران را

7 چو مرده زنده کنی پیر را جوان سازی خموش کردم و مشغول می‌شوم به دعا