مه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2985

1 مه طلعتی و شهره قبایی بدیده‌ای خوبی و آتشی و بلایی بدیده‌ای

2 چشمی که مستتر کند از صد هزار می چشمی لطیفتر ز صبایی بدیده‌ای

3 دولت شفاست مر همه را وز هوای او دولت پیش دوان که شفایی بدیده‌ای

4 سایه هماست فتنه شاهان و این هما جویای شاه تا که همایی بدیده‌ای

5 ای چرخ راست گو که در این گردش آن چنان خورشیدرو و ماه لقایی بدیده‌ای

6 ای دل فنا شدی تو در این عشق یا مگر در عین این فنا تو بقایی بدیده‌ای

7 هر گریه خنده جوید و امروز خنده‌ها با چشم لابه گر که بکایی بدیده‌ای

8 جان را وباست هجر تو سوزان آن لطف مهلکتر از فراق وبایی بدیده‌ای

9 تو خاک آن جفا شده‌ای وین گزاف نیست در زیر این جفا تو وفایی بدیده‌ای

10 شاهی شنیده‌ای چو خداوند شمس دین تبریز مثل شاه تو جایی بدیده‌ای