1 گهی پرده‌سوزی، گهی پرده‌داری تو سر خزانی، تو جان بهاری

2 خزان و بهار از تو شد تلخ و شیرین توی قهر و لطفش، بیا تا چه داری

3 بهاران بیاید، ببخشی سعادت خزان چون بیاید، سعادت بکاری

4 ز گل‌ها که روید بهارت ز دل‌ها به پیش افکند گل سر، از شرمساری

5 گرین گل ازان گل یکی لطف بردی نکردی یکی خار در باغ خاری

6 همه پادشاهان، شکاری بجویند توی که به جانت بجوید شکاری

7 شکاران به پیشت، گلوها کشیده که جان بخش ما را، سزد جان سپاری

8 قراری گرفته، غم عشق در دل قرار غم الحق دهد بی‌قراری

9 دلا معنی بی‌قراری بگویم بنه گوش، یارانه بشنو، که یاری

10 فدیت لمولی به افتخاری بطی‌الاجابة، سریع‌الفرار

11 و منذ سبانی هواه، ترانی اموت و احیی، بغیر اختیاری

12 اموت بهجر، و احیی بوصل فهذاک سکری، وذاک خماری

13 عجبت بانی اذرب بشمس اذا غاب عنی زمان‌التواری

14 اذا غاب غبنا، و ان عادَ عُدنا کذا عادةالشمس فوق‌الذراری

15 بمائین یحیی، بحس و عقل فذوا الحس راکد، وذوا العقل جاری

16 فماالعقل، الا طلاب المواقب و ماالحس الاخداع العواری

17 فذو العقل یبصر هداه و یخضع و ذوالحس یبصر هواه یماری

18 گهی آفتابی ز بالا بتابی گهی ابرواری چو گوهر بباری

19 زمین گوهرت را به جای چراغی نهد پیش مهمان به شب‌های تاری

20 ز من چون روی تو ز من رود هم برم چون بیایی، مرا هم بیاری