تو خرده بتا بر گل پژمرده از ظهیر فاریابی رباعی 57

1 در ابتدای کون جهان آفریدگار بر نام خسرو از پی این عقد نامدار

2 بر اصل چهار طاق عناصر به پای کرد نُه پوشش فلک همه از رایش استوار

1 ای خسروی که از رخ دوشیزگان غیب هر لحظه دست فکرت تو در کشد نقاب

2 در عرض گاه زینت بزم تو فی المثل طاووس وقت جلوه نماید کم از غراب

1 دادیم دل به دست تو در پای مفکنش غافل مشو ز ناله و زاری و شیونش

2 چون دست در غمت زد و پا استوار کرد گر دست می نگیری در پا میفکنش