ای داده تو را دست سپهر از خاقانی شروانی رباعی 170

1 ای آتشِ سودایِ تو خون کرده جگرها بر باد شده در سرِ سودایِ تو سرها

2 در گلشنِ امّید به شاخِ شجرِ من گل‌ها نشکفتند و برآمد نه ثمرها

1 حاشا که مرا جز تو در دیده کسی باشد یا جز غم عشق تو در دل هوسی باشد

2 کس چون تو نشان ندهد در کل جهان لیکن چون این دل هر جائی هر جای بسی باشد

1 دل پیش خیال تو صد دیده برافشاند در پای تو هر ساعت جانی دگر افشاند

2 لعلت به شکرخنده بر کار کسی خندد کو وقت نثار تو بر تو شکر افشاند