1 تویی که از لب لعلت گلاب می‌ریزد ز زلف پرشکنت مشک ناب می‌ریزد

2 متاب زلف خود، ای آفتاب رخ، دیگر که فتنه زآن سر زلف به تاب می‌ریزد

3 به هر سخن، که لب همچو شکر تو کند مرا دگر نمکی بر کباب می‌ریزد

4 به یاد روی تو هر بامداد دیدهٔ من ستاره در قدم آفتاب می‌ریزد

5 مرا بر آتش هجرت جگر چنین خسته تو چشم خیرهٔ من بین که: آب می‌ریزد

6 ز خوی تند خود، ای ترک،بر حذر میباش که این غبار ستم بر خراب می‌ریزد

7 تو سیم خواسته‌ای ز اوحدی و دیدهٔ او ز مفلسی همه در در جواب می‌ریزد