ای طیرهٔ شب طرهٔ خورشید از اوحدی مراغه‌ای غزل 165

1 ای طیرهٔ شب طرهٔ خورشید پناهت آرایش عالم رخ رنگین چو ماهت

2 تاب دل ناهید ز باد خم زلفت آ ب رخ خورشید ز خاک سر راهت

3 دیباچهٔ خوبی ورق روی منیرت عنوان شگرفی رقم خط سیاهت

4 بر رشتهٔ پروین زده صد سوزن طعنه تابیدن عکس گهر از بند کلاهت

5 از خاک فزون گشته سیاه تو، ولیکن آتش زده سودای تو بر قلب سپاهت

6 فردا به قیامت گر ازین گونه برآیی ایزد، نه همانا، که بپرسد ز گناهت

7 نزدیک شود با فلک از روی بلندی روزی که کند اوحدی از دور نگاهت