به زخم هستی اگر شرم بخیه از بیدل دهلوی غزل 719

1 جنون کی قدردان کوه و هامون می‌کند ما را همان فرزانگی روزی دومجنون می‌کند ما را

2 نفس هر دم‌زدن صدصبح محشر فتنه می‌خندد هوای باغ موهومی چه افسون می‌کند ما را

1 گذشت‌از چرخ و بگرفت‌آبله چشم‌ثریا را هوایت تاکجا ازپا نشان؟ لهٔ ما را

2 تأمل تا چه درگوش افکند پیمانهٔ ما را نوایی هست درخاطرشک؟ ‌رنگ مینا را

1 پریشان نسخه‌کرد اجزای مژگان تر ما را چه‌مضمون است درخاطر نگاهت‌حیرت‌انشا را

2 نگردد مانع جولان اشکم پنجهٔ مژگان پر ماهی نگیرد دامن امواج دریا را

1 در عالمی‌که با خود رنگی نبود ما را بودیم هرچه بودیم او وانمود ما را

2 مرآت معنی ما چون سایه داشت زنگی خورشید التفاتش از ما زدود ما را