1 ای تو امان هر بلا ما همه در امان تو جان همه خوش است در سایه لطف جان تو

2 شاه همه جهان تویی اصل همه کسان تویی چونک تو هستی آن ما نیست غم از کسان تو

3 ابر غم تو ای قمر آمد دوش بر جگر گفت مرا ز بام و در صد سقط از زبان تو

4 جست دلم ز قال او رفت بر خیال او شاید ای نبات خو این همه در زمان تو

5 جان مرا در این جهان آتش توست در دهان از هوس وصال تو وز طلب جهان تو

6 نیست مرا ز جسم و جان در ره عشق تو نشان ز آنک نغول می‌روم در طلب نشان تو

7 بنده بدید جوهرت لنگ شده‌ست بر درت مانده‌ام ای جواهری بر طرف دکان تو

8 شاد شود دل و جگر چون بگشایی آن کمر بازگشا تو خوش قبا آن کمر از میان تو

9 تا نظری به جان کنی جان مرا چو کان کنی در تبریز شمس دین نقد رسم به کان تو