ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2482

1 ای که لب تو چون شکر هان که قرابه نشکنی وی که دل تو چون حجر هان که قرابه نشکنی

2 عشق درون سینه شد دل همه آبگینه شد نرم درآ تو ای پسر هان که قرابه نشکنی

3 هر که اسیر سر بود دانک برون در بود خاصه که او بود دوسر هان که قرابه نشکنی

4 آن صنم لطیف تو گر چه که شد حریف تو دست به زلف او مبر هان که قرابه نشکنی

5 تا نکنی شناس او از دل خود قیاس او او دگر است و تو دگر هان که قرابه نشکنی

6 چونک شوی تو مست او باده خوری ز دست او آن نفسی است باخطر هان که قرابه نشکنی

7 مست درون سینه‌ها بر سر آبگینه‌ها نیک سبک تو برگذر هان که قرابه نشکنی

8 حق چو نمود در بشر جمع شدند خیر و شر خیره مشو در این خبر هان که قرابه نشکنی

9 یا تبریز شمس دین گر چه شدی تو همنشین تا تو نلافی از هنر هان که قرابه نشکنی