به هستی از گداز انفعالم از بیدل دهلوی غزل 2787

1 به هستی از گداز انفعالم نیست تسکینی جبین هم‌کاشکی می داشت چون مژگان عرق‌چینی

2 به تدبیری دگر ممکن مدان جمعیت بالم براین اجزا مگر شیرازه‌ گردد چنگ شاهینی

3 چو اشک از ننگ خود داری چسان آیم برون یارب هنوزم یکمژه بر هم نیفشردست تمکینی

4 در این محفل رگ یاقوت دارد نبض ایجادم مژه واکرده‌ام اما به روی خواب سنگینی

5 ادا فهم چراغان خمو‌شم کس نشد ورنه تحیر داشت چون طاووس چشمکهای رنگینی

6 از این آیینه‌سازیهاکه دارد فطرت‌، اسکندر گرفتم چیده باشد خجلت تمثال خودبینی

7 به عبرت آب ده چشم هوس از سیر این محفل که اشکی چند بر مژگان تر بسته‌ست آیینی

8 دماع بی نیازان ناز وحشت بر نمی دارد مدان جز ننگ آزادی که گیرد دامنت چینی

9 غبار دشت امکان را مکن تکلیف آسودن ز خود برده‌ست خلقی را هوای خانهٔ زینی

10 ز رنگ سایهٔ من بوی چندین نافه می‌بالد ختن پرورد نازم در خیال زلف مشکینی

11 مژه نگشوده چندین رنگم از خود می‌برد بیدل رگ ‌گل بستر نازی پر طاووس بالینی