ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2357

1 ای گشته دلت چو سنگ خاره با خاره و سنگ چیست چاره

2 با خاره چه چاره شیشه‌ها را جز آنک شوند پاره پاره

3 زان می‌خندی چو صبح صادق تا پیش تو جان دهد ستاره

4 تا عشق کنار خویش بگشاد اندیشه گریخت بر کناره

5 چون صبر بدید آن هزیمت او نیز بجست یک سواره

6 شد صبر و خرد بماند سودا می‌گرید و می‌کند حراره

7 خلقی ز جدایی عصیرت بر راه فتاده چون عصاره

8 هر چند شده‌ست خون جگرشان چستند در این ره و چه کاره

9 بیگانه شدیم بهر این کار با عقل و دل هزارکاره

10 العشق حقیقه الاماره و الشعر طباله الاماره

11 احذر فامیرنا مغیر کل سحر لدیه غاره

12 اترک هذا وصف فراقا تنشق لهوله العباره

13 بگریخت امام ای مؤذن خاموش فرورو از مناره