ای پستهٔ تو خنده زده بر از حافظ شیرازی غزل 180

1 ای پستهٔ تو خنده زده بر حدیثِ قند مشتاقم از برای خدا یک شِکَر بخند

2 طوبی ز قامتِ تو نیارد که دَم زند زین قصه بگذرم که سخن می‌شود بلند

3 خواهی که برنخیزدت از دیده رودِ خون دل در وفایِ صحبتِ رودِ کَسان مَبَند

4 گر جلوه می‌نمایی و گر طعنه می‌زنی ما نیستیم معتقدِ شیخ خودپسند

5 ز آشفتگی حالِ من آگاه کِی شود؟ آن را که دل نگشت گرفتارِ این کمند

6 بازار شوق گرم شد آن سروْقد کجاست؟ تا جانِ خود بر آتش رویش کنم سپند

7 جایی که یارِ ما به شِکَرخنده دَم زند ای پسته کیستی تو، خدا را به خود مخند

8 حافظ چو تَرکِ غمزهٔ تُرکان نمی‌کنی دانی کجاست جای تو؟ خوارزم یا خجند