ای پستهٔ تو خنده زده بر حدیثِ قند
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
1 ای پستهٔ تو خنده زده بر حدیثِ قند مشتاقم از برای خدا یک شِکَر بخند
2 طوبی ز قامتِ تو نیارد که دَم زند زین قصه بگذرم که سخن می‌شود بلند
3 خواهی که برنخیزدت از دیده رودِ خون دل در وفایِ صحبتِ رودِ کَسان مَبَند
4 گر جلوه می‌نمایی و گر طعنه می‌زنی ما نیستیم معتقدِ شیخ خودپسند
5 ز آشفتگی حالِ من آگاه کِی شود؟ آن را که دل نگشت گرفتارِ این کمند
6 بازار شوق گرم شد آن سروْقد کجاست؟ تا جانِ خود بر آتش رویش کنم سپند
7 جایی که یارِ ما به شِکَرخنده دَم زند ای پسته کیستی تو، خدا را به خود مخند
8 حافظ چو تَرکِ غمزهٔ تُرکان نمی‌کنی دانی کجاست جای تو؟ خوارزم یا خجند
معنی شعر:
دل پاک دار و از جلوه ،فروشی ،سرزنش غرور و خودپسندی و تحقیر دیگران پرهیز کن. به وعده های بی اساس ریاکاران و دوست نمایان دل مبند تلاش و کوشش کن به خدا توکل داشته باش و از او کمک بخواه