1 رفتی و همچنان به خیال من اندری گویی که در برابر چشمم مصوری

2 فکرم به منتهای جمالت نمی‌رسد کز هر چه در خیال من آمد نکوتری

3 مه بر زمین نرفت و پری دیده برنداشت تا ظن برم که روی تو ماه است یا پری

4 تو خود فرشته‌ای نه از این گل سرشته‌ای گر خلق از آب و خاک تو از مشک و عنبری

5 ما را شکایتی ز تو گر هست هم به توست کز تو به دیگران نتوان برد داوری

6 با دوست کنج فقر بهشت است و بوستان بی دوست خاک بر سر جاه و توانگری

7 تا دوست در کنار نباشد به کام دل از هیچ نعمتی نتوانی که برخوری

8 گر چشم در سرت کنم از گریه باک نیست زیرا که تو عزیزتر از چشم در سری

9 چندان که جهد بود دویدیم در طلب کوشش چه سود چون نکند بخت یاوری

10 سعدی به وصل دوست چو دستت نمی‌رسد باری به یاد دوست زمانی به سر بری