1 نشئهٔ هستی به دور جام پیری نارساست قامت خم گشته خط ساغر بزم فناست

2 اهل معنی در هجو‌م اشک‌، عشرت چیده‌اند صبح را در موج شبنم خندهٔ دندان‌نماست

3 عافیت خواهی‌، وداع آرزوی جاه ‌کن شمع این بزم از کلاه خود به‌کام اژدهاست

4 گر ز اسرار آگهی کم نیست قصان ازکمال *ن خط پ‌*‌بار خواندی ابدایت‌ه انتهاست

5 بعد مردن هم نی‌ام بی‌حلقهٔ زنجیر عشق هر کف خاکم به دام‌ گردبادی مبتلاست

6 موی‌پیری‌می‌کشد مارا به‌طوف‌نیستی شعله‌سان خاکستر ما جامهٔ احرام ماست

7 سینه‌صافان را هنر نبود مگر اسباب فقر جو‌هر اندر خانهٔ آیینه نقش بوریاست

8 گر ز دامن پا کشیدی دست از آسایش بدار چون سخن از لب‌ قدم‌ بیرون نهد جزو هواست

9 دستگاه از سجدهٔ حق مانع دل می‌شود دانه را گردنکشی سرمایهٔ نشو و نماست

10 دوزخ نقد است دور از وصل جانان زیستن بی‌تو صبحم شام‌مرگ و شام ‌من روز جزاست

11 شوق می‌بالد خیال ماحصل منظور نیست جستجو بی‌مقصداست‌وگفتگو بی‌مدعاست

12 در عدم ‌هم‌ کم نخواهد گشت بیدل وحشتم شعله خاکستر اگر شد بال پروازش رساست