تا حلقه‌های زلف به هم از خاقانی شروانی غزل 337

1 تا حلقه‌های زلف به هم برشکسته‌ای بس توبه‌های ما که بهم درشکسته‌ای

2 گاه از ستیزه گوش فلک برکشیده‌ای گاه از کرشمه دیدهٔ اختر شکسته‌ای

3 دانم که مه جبینی ای آسمان شکن اما ندانم آنکه چه لشکر شکسته‌ای

4 آهسته‌تر، نه ملک خراسان گرفته‌ای و آسوده‌تر، نه رایت سنجر شکسته‌ای

5 در شاه‌راه عشق تو هر محملی که بود بر دل شکستگان قلندر شکسته‌ای

6 در گوشه‌ها هزار جگر گوشه خورده‌ای وز کبر گوشهٔ کله اندر شکسته‌ای

7 یک مشت خاک غارت کردن نه مشکل است بس کن که نه طلسم سکندر شکسته‌ای

8 درهم شکسته‌ای دل خاقانی از جفا تاوان بده ز لعل که گوهر شکسته‌ای

9 خاقانیا نشیمن شروان نه جای توست بر پر سوی عراق نه شهپر شکسته‌ای

10 رو کز کمان گروههٔ خاطر به مهره‌ای بر چرخ، پر تیر سخنور شکسته‌ای