پیوسته همی جفا نمایی تو مرا از فرخی رباعی 2

1 بخندد همی باغ چون روی دلبر ببوید همی خاک چون مشک اذفر

2 بسبزه درون لاله نو شکفته عقیقست گویی به پیروزه اندر

1 تاخم می را بگشاد مه دوشین سر زهد من نیست شد و توبه من زیر وبر

2 بمه روزه مرا توبه اگر در خور بود روزه بگذشت و کنون نیست مرا آن درخور

1 همیشه گفتمی اندر جهان به حسن و جمال چو یار من نبود وین حدیث بود محال

2 من آنچه دعوی کردم محال بود و نبود از آنکه چشم من او را ندیده بود همال