پیوسته همی جفا نمایی از فرخی سیستانی رباعی 2

1 ای پسر گر دل من کرد همی خواهی شاد از پس باده مرا بوسه همی باید داد

2 نقل با باده بود باده دهی نقل بده دیر گاهیست که این رسم نهاد آنکه نهاد

1 همی بنفشه دمد گرد روی آن سرهنگ همی به آینه چینی اندر آید زنگ

2 از آن بنفشه که زیر دو زلف دوست دمید بسی نماند که بر لاله جای گردد تنگ

1 بوستان سبز شد و مرغ در آمد به صفیر ناله مرغ دلارام تر از نغمه زیر

2 ابر فروردین گویی به جهان آذین بست که همه باغ پرندست و همه راغ حریر