ای آنکه همه سوختنت از بابافغانی شیرازی غزل 117

1 ای آنکه همه سوختنت از پی کامست تا در دل گرمم نرسی کار تو خامست

2 درویش چو در مشرب توحید رسیدی همصحبتی خلق دگر بر تو حرامست

3 ای مرد خدا از تو باو راه بسی نیست گر پای طلب پیش نهی یکدوسه گامست

4 در وادی عشقست اگر هست شکاری باقی همه چون مینگرم دانه و دامست

5 عاشق به ازین دیده نگهدار و مرو دور کان مه که ز کویش طلبی بر لب بامست

6 عاشق نکند فرق سیاهی و سفیدی این نکته که گفتم سخن شاه غلامست

7 مجنون ز در خانه ی لیلی نرود پیش دیوانه چه داند که ره کعبه کدامست

8 ساقی می اگر درد بود عذر میاور پیش آر که کیفیت می در ته جامست

9 از جای بلند آمده است این سخن دور خوش باد فغانی نفست این چه کلامست