بر قماش پوچ هستی تا به‌کی از بیدل دهلوی غزل 290

1 بر قماش پوچ هستی تا به‌کی وسواس‌ها پنبه‌ها خواهد دمید آخر ازین کرباس‌ها

2 شیشهٔ ساعت خبر ز ساز فرصت می‌دهد خودسران غافل مباشید از صدای طاس‌ها

3 عبرت آنجا کز مکافات عمل گیرد عیار ناخنی دارند در جنگ درودن داس‌ها

4 اهل دنیا را به نهضت‌گاه آزادی چه‌کار در مزابل فارغند از بوی گل کناس‌ها

5 عالمی بالیده است از دستگاه خودسری نشتری می‌خواهد این جمعیت آماس‌ها

6 تا بود ممکن به وضع خلق باید ساختن آدمیت پیش نتوان برد با نسناس‌ها

7 حیرت دیدار با دنیا و عقبا شد طرف بوی امیدی گوارا کرد چندین یاس‌ها

8 بی‌نوایی چون به سامان جنون پوشیده نیست صبح خندد بر گریبان‌چاکی افلاس‌ها

9 شرم می‌دارد درشتی از ملایم‌طینتان غالب افتاده‌ست بیدل سرب بر الماس‌ها